Column: Fed onder druk ondanks de arbeidsmarkt
| VisieDe zorgen over de Amerikaanse arbeidsmarkt verdwijnen naar de achtergrond. De Federal Reserve voelt echter de hete adem van Trump in de nek om de rente toch te verlagen.
- Share
Een Amerikaans cijfer waar marktvorsers altijd naar uitkijken is dat van de befaamde ’non-farm payrolls’. Dat cijfer is een weergave van het aantal nieuwe banen buiten de agrarische sector. Die sector wordt buiten beschouwing gelaten, omdat het weer en het seizoensarbeidseffect het cijfer geregeld zouden vertekenen en een interpretatie ervan bemoeilijken.
In februari werd de markt opgeschrikt door het raadselachtig lage cijfer van 20.000 nieuwe banen (later herzien naar een nog steeds magere 33.000). Dat droeg in niet geringe mate bij aan de om zich heen grijpende angst voor een naderende Amerikaanse recessie. Januari was eerder nog heel uitbundig geweest, met maar liefst 304.000 banen.
Door de zwakke loongroei kan de Amerikaanse centrale bank wachten met een renteverhoging
Vertekend
Nu was er wel reden om aan te nemen dat het februari-cijfer vertekend was. Om te beginnen was er het uitzonderlijk barre weer. Had West-Europa vorig jaar last van de opvallend luid brullende Russische Beer (ik had zelf rond carnaval een huisje in het Zuid-Engelse Kent waar de temperatuur tot minus 17 graden Celsius daalde, volgens mijn gastheer een diepterecord), dit jaar waren delen van de Verenigde Staten aan de beurt. In Chicago daalde het kwik tot 30 graden Celsius onder nul. Dat maakte de stad kouder dan delen van de Zuidpool.
Het economisch leven werd uiteraard tijdelijk ontwricht. Daarnaast speelden de naweeën van het inmiddels alweer bijna vergeten, 35 dagen lang dichtgooien van delen van de Amerikaanse overheid een rol. Dit heeft ongetwijfeld een tijdelijke rem op de economische activiteit gezet. Maar hoe sterk is moeilijk in te schatten, zowel vooraf als achteraf.
Verlichting
Het maart-cijfer dat in de eerste week van april werd gepubliceerd bracht verlichting: een nette 196.000 banen erbij, beter dan verwacht. Het driemaands voortschrijdend gemiddelde is nu 180.000. Het aantal gewerkte uren veerde terug naar het niveau van januari. De werkloosheid is constant op 3,8%. Kortom, een recessie zit er voorlopig niet.
Minpuntje is wel de afzwakking van de stijging van het gemiddelde uurloon van 3,4% naar 3,2%. De loongroei wil maar niet aantrekken ondanks de relatief krappe arbeidsmarkt. Maar dat geeft de Amerikaanse centrale bank wel de ruimte om voorlopig geduld te betrachten wat betreft een renteverhoging.
De Fed voelt trouwens de hete adem van Trump in de nek. Diens adviseur Larry Kudlow, die zijn carrière overigens ooit begonnen is als junior analist bij de New York Fed, heeft opgeroepen tot een onmiddellijke renteverlaging met een half procent en het stopzetten van de balansverkorting.
Clowns
Trump wil bovendien twee vacatures bij de Fed invullen door de benoeming van politieke supporters, kandidaten die we niet kunnen betrappen op enige serieuze monetaire expertise. Misschien geheel in de tijdgeest hebben we het hier bewust niet over ’deskundigen’. „Send in the clowns!” was de reactie van Nobelprijswinnaar Paul Krugman.
Wel, de Senaat kan hier nog een stokje voor steken. Zelfs als ze al benoemd worden, hebben ze maar twee van de twaalf stemmen in het beleidsbepalende FOMC. Vandaar de geruchten dat Trump nog steeds speelt met de gedachte om te proberen Fed-baas Jerome Powell zelf te ontslaan.
Verkiezing
Met het oog op zijn herverkiezing in 2020 wil Trump er dus klaarblijkelijk alles aan doen om een recessie te voorkomen. Een beetje zoals president Richard Nixon ooit de toenmalige Fed-baas Arthur Burns met succes zwaar onder druk zette (onder meer door valse geruchten te verspreiden) om de rente laag te houden in het verkiezingsjaar. Dat leidde uiteindelijk tot een veel hogere inflatie en veel lagere obligatiekoersen. Obligatiebeleggers zullen de pogingen tot verregaande politisering van de Fed dan ook met argusogen volgen.
Deze column van Robeco-hoofdeconoom Léon Cornelissen verscheen eerder op DFT
