Column: Infra-megalomanie

Nieuw en spectaculair? Nou, het viel wat tegen. – Arnout van Rijn

De race om de hoogste toren, lijkt voorlopig in het voordeel van Dubai beslecht met de Burj Kalifa, hoewel China met zes posities in de top tien ook flinke aanspraken kan maken. Tegenwoordig concurreren landen met grote infrastructuurprojecten. Ze schieten als paddenstoelen uit de grond, hier in China. Groeien en bouwen, hoe meer je bouwt des te meer kan er gegroeid worden. En zo bouwt men vaak op de groei.

China had al het megalomane One Belt One Road plan met projecten ver buiten de landsgrenzen, maar nu is er dichter bij huis ook het masterplan voor Hongkong en China onder de naam Greater Bay Area Intitiative. Zo kan de stad verder verbonden worden met het vasteland in de aanloop naar 2047, wanneer het regime ‘Eén Land Twee Systemen’ ten einde komt. Dat betekent nauwere economische banden en dus ook veel meer grensoverschrijdend verkeer. En dat schreeuwt om infrastructuur.

Zo heeft Hongkong er in het afgelopen jaar onder andere een hogesnelheidslijn bijgekregen (kosten €10 miljard), een metroverbinding naar de zuidkant van het eiland (kosten €2 miljard) en de Hong Kong Zhuhai Macao Bridge (kosten €17 miljard). Die brug wilde ik rond de feestdagen met de familie eens proberen voor een bezoek aan Macau. Vorig jaar gingen we nog met een snelle veerboot in een uur naar de andere kant van de Parel rivier, maar sinds oktober is de 55 kilometer lange brug- en tunnelverbinding tussen Hongkong, Macao en de Chinese stad Zhuhai open.

Nieuw en spectaculair? Nou, het viel wat tegen.

De bus vertrok op tijd en al snel zaten we op de snelweg naar de brug. Enorme fly-overs vanaf de snelweg naar het vliegveld brachten ons op een vrijwel lege driebaans-snelweg. Na een paar minuten moesten we de bus uit om de grens van Hongkong over te steken. De chauffeur liet ons weten dat we aan de andere kant, op perron 12, de bus weer konden vinden.

Wel even de bagage uit de bus halen en die zelf over de grens sjouwen. Een megalomane terminal met een 20 meter hoog dak opende zich voor ons. Na 200 meter lopen kwamen we bij de douanepoortjes waar je eigenlijk niets anders doet dan je duim op een scanner drukken om door te mogen.

Aan de andere kant lag weer een forse wandeling op ons te wachten naar het busperron. Volgens mijn stappenteller 800 stappen in totaal. Even wachten tot alle passagiers aan boord waren en daar gingen we weer. Verder over de lege brug.

In de smog konden we niet veel meer dan water zien, tot na een half uur de contouren van Macao en Zhuhai opdoken. We waren er bijna! Maar daar schoof de bus alweer een terminalgebouw in waar Schiphol jaloers op zou zijn: de grens en douane van Macau!

We moesten vanaf het perron eerst met roltrappen omhoog en kwamen opnieuw uit in een gigantische hal. Hier waren best veel mensen en relatief weinig douanebeambten, dus duurde het een goede 20 minuten om de grens te klaren. Daarna opnieuw een lange wandeling naar de andere kant van het gebouw, roltrappen af en naar buiten. Het busperron lag 200 meter van de uitgang en al wandelend zagen we onze bus in de verte nog net wegrijden. Die wilde niet langer op ons wachten. „Geeft niet”, zei het personeel, „de volgende bus komt over 20 minuten”.

Uiteindelijk kwamen we na ruim vier uur op onze bestemming aan: de Cotai casino-strip waar het allemaal gebeurt. Prima tijd gehad. Lekker op de replica Eiffeltoren uitgekeken en enorm genoten van de show die we geboekt hadden. Maar twee dagen later op de terugweg was er geen twijfel over welk vervoermiddel we terug zouden nemen: de veerboot! En inderdaad waren we in ruim twee uur weer thuis tegen dezelfde kostprijs als de bus. Het zal u niet verbazen dat het verkeer op de brug tot dusver 40% is achtergebleven bij de verwachting.

Elke 25 seconden komt er nu één auto, bus of vrachtwagen voorbij op de driebaans-snelweg. Gebouwd op de groei, zeg dat wel! Als belegger vraag je je af wie dat allemaal moet betalen, want de rentabiliteit is beneden peil en de terugverdientijd van zo’n project lijkt oneindig lang. Het is een wonder dat de belastingen hier nog zo laag zijn.

Het einde is nog niet in zicht van de infra-gekte: zo wil de Hongkongse regering nu ook de woningnood oplossen met de aanleg van een kunstmatig eiland tegen een kostprijs van €60 miljard. Zo’n bedrag omgeslagen over een bevolking van 7 miljoen is bijna tienduizend euro de man! Ga er maar aan staan. Bouwen, bouwen, bouwen. Goed voor de groei, maar het gaat ten koste van de aandacht voor onderwijs en pensioenen van burgers. Daar gaat de regering nog spijt van krijgen.

Deze column is eerder verschenen op DFT.