Een griepje in Azië

En inderdaad, de Amerikaanse beurs daalde met 6% en de gemiddelde Aziatische beurs gaf 10% prijs in de eerste weken van oktober. In dit geval lagen de Aziatische beurzen er toch al zwakjes bij, want sinds de handelsoorlog serieuze vormen aan begon te nemen in mei, waren de koersen al behoorlijk omlaag gekomen. We zijn nu al 18% gedaald sinds het begin van het jaar. Dit kwam overigens na een geweldig sterk 2017 waarin Azië als regio 42% gestegen was.

Wanneer we langetermijnrendementen naast elkaar leggen, dan zie je dat Azië (en Azië ex-Japan) gemiddeld 7,5% (resp. 10,4%) in dollars heeft gerendeerd, tegenover 4,6% voor onze eigen AEX 4,6% over de afgelopen 20 jaar (vergelijk S&P500 7,4%). Het is altijd goed je bewust te zijn van deze lange reeksen.

Hoewel de handelsoorlog niet veel directe invloed op de Chinese beurs heeft (de exportsector is minder dan 15% van de totale economie en de meeste getroffen bedrijven zijn niet beursgenoteerd), zijn er duidelijk afgeleide effecten. Met name de Chinese consument ziet dat de lonen minder hard stijgen

Met dreigende ontslagen in de exportsector ziet de arbeidsmarkt er minder florissant uit. Reden voor voorzichtigheid. Waar vorig jaar nog sprake was van trading up (duurdere producten in dezelfde categorie), horen we de winkeliers en producenten van consumentengoederen praten over trading down (focus op prijs in plaats van kwaliteit).

Dat is niet goed voor de marges en zo heeft dat ook invloed op de winstvooruitzichten van beursgenoteerde bedrijven. Het Chinese beurssentiment is heel negatief. Men is bang voor de afzwakkende economie en zoals altijd tegen het einde van een berenmarkt worden vooral de vraag-aanbodverhoudingen aangehaald als reden dat koersen nog verder dalen.

Teveel nieuwe noteringen en aanbod van papier vallen in een lege markt. Dat de waarderingen echt spotgoedkoop geworden zijn, schuift men snel terzijde. In de Verenigde Staten laten bedrijven dankzij de doorgevoerde belastingverlaging een gemiddelde winstgroei van ruim 20% zien. Daar komt nog bij dat het terugkopen van eigen aandelen zo’n grote vlucht heeft genomen dat het een solide bodem onder de markt legt.

En dat is ook precies het verschil met Azië. Terugkoop van eigen aandelen is nog maar een randverschijnsel. De meeste bedrijven piekeren er niet over om de met veel moeite verkregen beursnotering weer gedeeltelijk af te bouwen. Waarom zou je? Aandelen zijn de goedkoopste vorm van financiering, je hoeft alleen maar af en toe een symbolisch dividendje te betalen. Toch?

Het is precies die misvatting die nog steeds bij de meeste bedrijven hier leeft, en waar wij als regionale beleggers met wisselend succes tegen ten strijde trekken. Waar het nieuwe denken terrein wint, worden de koersen beloond. Zo kunt u tegenwoordig een 10% dividendrendement verkrijgen op aandelen van het Chinese staatsoliebedrijf Sinopec. We moeten maar afwachten wat Trump en Xi nog meer gaan bekokstoven, maar ik heb alvast weer wat extra geld in de regionale beurzen gestopt.

Deze column verscheen eerder op DFT