Schraalhans onder de kerstboom

Op kasgeld was de oogst in euro’s zo ongeveer nul procent. Op obligaties viel ook vrijwel niets te verdienen en Amerikaanse obligaties gaven zelfs een verlies. Met aandelen was het sappelen na een prachtig jaar in 2017. Amerikaanse aandelen bleven het langste in de plus, maar ook daar is er in de afgelopen maanden de klad in gekomen. Het was ook qua sectoren een defensief jaar, want de beste sector was de gezondheidszorg. Medicijnen blijven we kopen, ook al hebben we ons laatste oortje versnoept. Ook hoge dividenden kwamen weer terug in de belangstelling.

Van de grote beleggingsklassen was vastgoed het beste. De huizenbezitters in Nederland mogen zich gelukkig prijzen dat ze nog steeds, gesponsord door de belastingbetaler, hun huis kunnen financieren met een flinke portie geleend geld. Wereldwijd kwam vastgoed ook weer terug in de gratie (met circa 6% rendement). Mijns inziens gebeurde dit om twee redenen. Ten eerste omdat in de tweede helft van het jaar het rentesentiment draaide van ‘onvermijdelijk hoger’ naar ‘het zal wel laag blijven’. Ten tweede omdat mede door steeds strengere en langduriger vergunningsprocedures het aanbod van huizen in veel grote steden in de wereld voortdurend achterblijft bij de vraag.

Kijkend naar rendementen over de afgelopen vijf jaar zijn aandelen nog wel ruimschoots het beste en zo hoort het ook. Beleggers horen een extra beloning te krijgen voor het extra risico dat ze lopen in aandelen. Frustrerend voor mij in Azië is dat de beurzen in mijn regio flinke verliezen opliepen vanaf mei. Ook de lans die ik vorige Kerst brak voor een pakketje Pakistan onder de boom is door een reeks devaluaties zo’n 30% minder waard geworden in euro. Daarnaast zijn met name in China en Korea de koersen gedaald. Ook in Japan hebben met name de cyclische waarden flinke averij opgelopen.

Het is voor mij duidelijk dat de beurzen een flinke wereldwijde groeivertraging al hebben ingeprijsd. In China is de vaart er al een tijdje uit en in de Verenigde Staten vertraagt de economie ook als het shot belastingverlaging van Trump is uitgewerkt. Er zijn zelfs veel cynici die denken dat het na tien jaar geleidelijke expansie wel weer eens tijd is voor een recessie, of zelfs een crisis, en die halen daarbij de hoge schuldenlasten aan die na een korte daling in 2008 en 2009 weer nieuwe recordniveaus hebben bereikt.

Somberheid overheerst en dan hebben we het nog niet eens over de handelsoorlog. Met lage verwachtingen is het voor mij altijd prettig beleggen. Er zijn veel koopjes te halen, zeker ook hier in Azië. Ik kan een crisis niet voorspellen en ik geloof ook niet dat die plaatsvindt in Azië. Daarom denk ik dat de kansen gunstig zijn om bijvoorbeeld komend jaar wat in de lokale Chinese beurzen te beleggen. Lokale Chinese beleggers zien het niet meer zitten, de waarderingen zijn nog nooit zo laag geweest en we mogen erop rekenen dat de overheid dolgraag een wat optimistischer beursklimaat wil creëren, indien nodig met gerichte steunmaatregelen.

Het risico zit wellicht opnieuw in de valuta, die door China als wapen in de handelsoorlog gebruikt kan worden. Wat mij moed geeft, is dat de beurs lijkt uit te bodemn, want het slechte nieuws van de afgelopen maanden heeft er niet toe geleid dat de koersen verder omlaag kwamen. Dankzij de lokale Chinese aandelen kunt u wellicht met een goed gevulde maag én portemonnee onder de kerstboom van 2019 gaan zitten. Ga weg, Schraalhans!

Deze column verscheen eerder op DFT