Vijf vragen over de vermogensbelastingplannen

Er is al een aantal jaren kritiek op de zogeheten vermogensrendementsheffing. In het huidige stelsel rekent de Belastingdienst met een fictief rendement dat je over je vermogen boven de vrijstelling zou halen. Dat fictieve rendement – en dus de heffing - ligt hoger naarmate het vermogen groter is. De fiscus gaat er namelijk van uit dat mensen met grote vermogens meer beleggen. Dat doet echter lang niet iedereen. Als je heel veel geld op een spaarrekening hebt staan, betaal je als gevolg van de rekenmethode met fictieve (spaar)rendementen meer vermogensrendementsheffing dan dat je aan spaarvergoeding ontvangt.

Om aan die scheve verhouding een eind te maken, ontvouwde voormalig staatssecretaris Menno Snel vorig jaar een plan om spaarders met minder dan € 440.000 aan spaargeld - en minder dan € 400 aan ontvangen rente - vrij te stellen van vermogensbelasting. Beleggers zouden juist aangeslagen worden over een relatief hoog fictief rendement.

Op 23 juni heeft Vijlbrief het kabinet laten weten dat de aanpassingen toch niet worden doorgevoerd. Zijn voornaamste argument voor het schrappen van de plannen, is dat het grote verschil tussen het belasten van sparen en beleggen “juridisch snel kapot geschoten wordt”.

De eerlijkste heffingswijze is om alleen het rendement te belasten dat Nederlanders daadwerkelijk behalen over hun vermogen. Het is volgens Vijlbrief echter ondoenbaar voor de Belastingdienst om de rendementen van miljoenen Nederlandse huishoudens precies in kaart te brengen.

Vijlbrief gaat op zoek naar een alternatieve aanpak, die kleine spaarders en beleggers grotendeels of volledig ontziet. Dat zou moeten gebeuren door de heffingsvrije voet van €30.846 in 2020 (€61.692 voor fiscale partners) aanzienlijk te verhogen. Het is nog niet bekend wanneer Vijlbrief zijn plannen presenteert.